ما آدم هایی که از تنهایی به مجاز پناه می آوریم کم کم همه چیزمان شکل مجاز را به خودش می گیرد.خنده هایمان تبدیل به دونقطه دی و دونقطه چنتا پرانتز و مساوی چنتا پرانتز می شود.ناراحتی هایمان را هم در دونقطه چنتا پرانتز نشان می دهیم.خیلی که بخواهیم از خودمان عشق در کنیم به دونقطه ستاره ای بسنده می کنیم.می خواهم بگویم که کم کم مرزها را قاطی می کنیم.در دنیای واقعی هم روی صورت افراد به دنبال دونقطه دی و دونقطه خط و دونقطه پرانتز میگردیم تا بفهمیم منظورشان چیست.من یکی که خیلی وقت است بدون اسمایلی ها قوه ی تشخیص خود را از دست داده ام.به نحوی که شوخی و جدی برایم با بودن و نبودن دونقطه دی تعریف شده است.ممکن است روزها غصه بخورم بابت جمله ای که تهش دونقطه دی نداشته و من را کلافه کرده است.اسمایلی ها کل زندگیم را احاطه کرده اند.
vaghaaaaaaan damet garm vaghan ras migi vaghaaaaaaan yani hal kardam daghighan hamine faghat ye :D??? bavar kon hamine man k ghaboul daram, damet garm....
navid mashhadi