شما را نمی دانم ولی من از آن هایی هستم که در زمان های معمولی چیز زیادی نمی خورم.دقیقش را بخواهید به اندازه ی همه ی مردم.ولی خدا نکند غصه ام بگیرد خدا نکند عصبانی بشوم.انقدر غذا می خورم تا بترکم.اینکه می بینید انقدر تپل گردالی شده ام و حتی می شود از اینور اتاق به آنور اتاق قل بخورم به همین دلیل است.شما خودتان تصورش را بکنید آدم برود نان بردارد هی به ترتیب رویش کالباس، پنیرپیتزا، همبرگر دست ساز بگذارد و هی لابه لایش را سس فرانسوی مالی کند، آرام نمی شود؟همه ی غصه هایش یادش نمی رود؟ آدم آبگوشت درست کند،نان تویش ترید کند،پیاز بشکند و هی بخورد، بخورد، بخورد تا بترکد آرام نمی شود؟یا مثلن یک بسته پاستا برداری، مایه اش را که از قارچ،سیب زمینی،سویا،گوشت بدون چربی، فلفل دلمه ای،رب،زردچوبه،نمک و فلفل به میزان دلخواه آماده کنی و تا حد ترکیدن بخوری دیگر غصه کیلویی چند؟
همین روزهاست که بترکم....
ای که انقدر می خوری
کمتر بخور نترکی
غصه رو که میدن
اونم که نمیشه:)
بعضیا اینطوری ان. ناراحت و عصبانی ک می شن فقط می خورن.
منو خوردن آروم نمی کنه, باید یه عالمه کاغذو روزنامه بردارم پاره پوره کنم تا خالی بشمو آروم. یا که خط خطی کنمشون.
یا....
بعضی وقتا ک خیلی عصبانی ام دوس دارم یه چوب یا میله بگیرم دستمو یکیو تا می خوره بزنم :)))
خدا رو شکر با چوب فقط میزنی:)))
خوردنی نوش جانت ... گوش بشه به تنت
اما غم و ناراحتی ازت دور باشه
بعدش با ورزش میتونی گوشت هات را سفت کنی و عضله تا بزنی تو چشم هر چی حسوده ... تازه خودمم میام گوشت هات رو گاز میگیرم
:)))))))))) بیخود
وای من اینارو که گفتی هوس کردم!!!!!!!!!!
چرا خب آدم آرام می شود!!!!
ها
خیلی