آدمی وقتی زیاد راه برود ابتدا پایش شروع به گزگز کردن می کند و سپس تاول می زند.اگر هم مواظبت نکنی این تاول ها می ترکند و دردناک می شوند.می خواهم بگویم دل آدمی هم با این که قد و قواره ای ندارد همین است.وقتی خیلی احساست را برای یک نفر خرج کنی شروع می کند به سوزن سوزن شدن.همینجوری خرج کنی و به هیچ نتیجه ای نرسی تاول می زند کم‌کم.تاول های بزرگ. پا معلوم است و می توان مواظبش بود که تاول هایش نترکد اما کی می توان مواظب دل بود که تاول هایش نترکد؟هرچه هم خودت مواظب باشی طرفت که مواظب نیست.یکهو جمله ای می گوید که تاول که هیچ..کلن دلت می ترکد دود می شود می رود توی هوا.بعضی وقت‌ها اشک همان آبیست که زیر تاول های دلمان جمع شده است.
خواهرم تآملات فلسفیت را:)
:))
گلم ... مثل این که دلت خیلی پره
امیدوارم که دلت همیشه شاد باشه ... شادی واقعی ... و غم هات کوچیک و کوچیک تر بشه
تا دوستات شاد بشن و دشمنات چششون در بیاد یا یه جایشون پاره بشه
کونشون ینی؟
مرسی:))
دقیقا همونجا منظورم هستش