از این بالا که به زندگیم نگاه می کنم می بینم که زندگیَم درست همانند تاریخ قمری که به قبل از هجرت و بعد از هجرت تقسیم میشد به قبل از بیماری و بعد از بیماری مامانه تقسیم بندی شده است.بدین صورت که قبل از بیماریش یک انسان سرخوش ِ زیر کار در رو ِ الدنگ بودم.و العان به یک انسان ِ سرنخوش ِ زیر کار در نرو ِ الدنگ تبدیل شده ام.شما که غریبه نیستید دکتر ها گفته اند عضلات قلبش ضعیف شده است.گفته اند ضربان قلبش پایین آمده است.البته این مورد دومی را خودش هم نمی داند.دکدرها گفته اند باید حرص نخورد و پدری دارم بهتر از برگ درخت که حتاع با راه رفتنش هم مادرم حرص می کند و تنها راه حلی که به ذهن ناقص من می سد این است که برای سلامتی مامانه این دو کبوتر عاشق را از هم جدا کنیم و من تبدیل به یک انسان ترسنده شده ام که هی به بالای سرش می روم و نفس کشیدنش را چک میکنم.دکدرها گفته اند باید استراحت مطلق داشته باشد و این ها خانوادگی استراحت مطلق برایشان تعریف نشده است.هی دوست دارد کار کند و راه برود و هی به یاد پدربزرگم می افتم که دایی ِ بدبختم با او هم همین بساط را داشت و حریف نمیشد که استراحت مطلق را به او بفهماند.
می دانید؟همانگونه که وقتی پولی به دستم برسد نمی گذارم ساعتی از رسیدنش به دستم برسد و همچون موجودی نجس با آن برخورد می کنم و خرجش می کنم که مبادا چیزی توی دستم بماند و بعدترش به گدایی می افتم، که خدا خیر بانک ها بدهد که پول را از آدمیزاد می گیرند وگرنه من همیشه هشتم گرو نهم بود،در مورد احساساتم هم همین گونه عمل می کنم بدین صورت که همه ی احساسم را یک جا خرج می کنم و در مقابل احساسی که قابل گفتن باشد به دست نمی آورم.می خواهم بگویم کاش احساسات هم بانک داشت و آدمی می توانست زیادی هایش را در بانک نگه دارد که ولخرجی نکند و ریخت و پاش نکند احساسش را،برای آدم های ارزان قیمت.که وقتی به یک گران قیمتش می رسی ببینی احساسی نیست که.مرده ای.تمام شده ای.چگونه خرج کنی؟احساس را که نمی شود از پدر و مادر و برادر قرض کرد که!
احساس می کنم یکی از قطعات مغزم نیست.شاید هم خراب شده است.نمی دانم.فقط این را می دانم که یک قسمت بزرگ ازم کنده شده است.شاید هم بیماری جدید است.آخر خیلی ها را دیده ام که بدین شکل درآمده اند و دنبال تکه شان می گردند.این بیماری بدین صورت است که آدمی هی می گوید و می خندد ولی احساس شادی را گم می کند همان وقتی که دارد می خندد یکی توی دلش دارد صحبت می کند و می گوید خاک بر سر خندان ِ همیشه گریانت کنم الاغ.راستی دیروز تولدم بود و غیر از تبریک های مجازی به تخم هیچکس نبودم مع الشادی و مع الشادی متضاد مع الاسف می باشد و چقدر خوشحالم از این فراموش شدگی ِ دنیای واقعی و فراموش نشدگی ِ دنیای مجازی.آدم ها از دور خیلی بهترند.
سلام آقای خدا.خوبی؟ ما هم خوب هستیم.یعنی خیلی هایمان ادای خوب بودن را در می آوریم.
ملالی نیست جز نبودن تو.
آقای خدا.. راستش را بگو..خودت را بازنشست کرده ای؟گوش هایت چرا نمی شنود؟ چشم هایت چرا نمی بیند؟
راستش را بخواهی هنوز به مرحله ای نرسیده ام که بودنت را انکار کنم.تنها فکر می کنم به سمعک نیاز داری.
ببین...رفته ام برایت سمعک خریده ام.این را باید توی گوش هایت بگذاری.
قول می دهم سمعک را که درون گوشت بگذاری از شدت وحشت از این دنیایی که برایمان ساخته ای شب ها جایت را خیس کنی.
راستی..خداها توبه نمی کنند؟ نمی خواهی توبه کنی حداقل از ساختن ایران؟ البته حتا اگر گوشت تنت هم آب شود نمی بخشیمت. خودت دو روز اینجا زندگی کرده ای؟ راستش را بخواهی اگر واقعا قرعان فرستاده ی توست باید به جای جهنم ایران را به گناهکاران وعده می دادی. قول می دهم در آن صورت هیچ کس تخم خطاکردن نداشت.
ته سیگار-7
مرجان تو را به جان هرکه می پرستی بلند شو.من غلط کردم.چه می دانستم تو انقدر شکننده ای.چه می دانستم مادر وخاله ام کمر به کشتن تو بسته اند.آن روز مادرم اصرار کرد که همراه آن دخترک لوس به خرید بروم. به جان خودت که از همه برایم عزیز تری این ها به زور برایم به خواستگاری رفته بودند.می دانستم به تو بگویم طاقت نمی آوری.برای همین نگفتمت. چه می دانستم خاله ام به تو زنگ می زند و نشانی ام را به تو می دهد و تو می آیی و من را در حالی می بینی که نیلوفر به زور دست هایم را گرفته است.بشکند دستی که به جز دست نازک تو دستی را بگیرد. از آن شب هر شب دست هایم را می شویم تا رد دست هایش را پاک کنم. بمیرم که آن صحنه را دیدی.برای یک مرد هیچ چیز سخت تر از این نیست که عشقش جلوی چشمانش خرد شود.ولی تو خرد شدی وباز هم خودت را محکم گرفتی و رفتی. چرا نگذاشتی حرف بزنم مرجان ؟ چرا هرچه هانیه و بقیه را واسطه کردم جواب ندادی؟ تو که نمی دانی چه کشیدم در این چند ماه بی عشقی. همه را دور کرده ام از خودم وسیگارم را با سیگار بعدی روشن می کنم. دکتر ها می گویند مرگ مغزی شده ای.این ها دروغ می گویند من می دانم تو باز بلند می شوی واین بار به حرف های من گوش می دهی.این ها نمی فهمند که. نمی دانند زیر این سیم ها همه ی زندگی من خوابیده است. این ها دروغ می گویند. تو نمرده ای. بلند شو مرجان...بلند شو.
پایان
امروز قبل از اینکه به دیدن کوچکترین نوه ی متولد شده ی پدربزرگم برویم به دیدن خودش رفتیم.زیر خروارها خاک خوابیده.چقدر گذشته است از 26 اسفندماه؟پدربزرگم عاشق بچه هایش بود.عاشق نوه هایش.همان جوری که قربان صدقه ی ما شترهای دراز می رفت با بچه های تازه متولد شده هم همینجور برخورد می کرد.توی اوج مریضی اش،درست قبل از اینکه به کما برود هزار بار از مادر و خاله هایم در مورد باردار بودن زن داییم پرسیده بود.چقدر بد که نیست تا ببیند ته تغاری اش بابا شده. امروز یکهو دلم گرفت. دلم برای خانه اش تنگ شد.حالا آن خانه خالی افتاده و بچه هایش هفته ای یک بار به آن سر می زنند و به باغچه آب می دهند.من که ندیده ام،ولی می گویند درخت نارنجی که همیشه آرزو داشت پر از نارنج شود و کلا دو سه تا نارنج بیشتر نمی داد،امسال از سنگینی نارنج ها خم شده.همیشه وقتی به خانه اش می رفتیم بعد از سلام و احوالپرسی ای به اتاق بزرگ می رفتیم و کتابی،مجله ای پیدا می کردیم و شروع به خواندن می کردیم.چقدر غر میزد که رفته اید توی آن اتاق چه کار کنید.بیایید خودتان را ببینم.چقد قدرت را ندانستیم بابا.چقدر هی می گفتی دلم برای دیدنتان پر می زندو نفهمیدیمت.چند ماه است که دلم برایت پر می زند بابا؟
ته سیگار-6
یادت هست وقتی سرم داد می کشیدی از ترس خودم را توی بغلت پنهان می کردم و تو از خنده ریسه می رفتی؟ آخرچه کسی دیده است این جور پناه آوردنی را به خود آن که از او ترسیده ای؟ توی این چند ماه که ترسیده بودم همش دنبال سینه ات می گشتم تا خودم را تویش پنهان کنم.الان هم می ترسم. یونس چرا گریه می کنی؟مرد که گریه نمی کند.راستی چرا ادکلن همیشگی ات را نزده ای؟دلم برای بوی تلخ ادکلن مردانه ات یک ذره شده.یادت هست هر موقع سردم می شد دست هایم را توی دست های مردانه ات می گرفتی و ها می کردی؟این روز ها با این که تابستان است همیشه بخاری روشن بود و همیشه هم سردم بود. الان هم احساس سرما می کنم.چرا آنجا نشسته ای یونس؟چرا جلو تر نمی آیی تا دستانم را گرم کنی؟خیلی سرد است درست مثل قطب. دکتر ها چرا حمله کرده اند؟من که طوریم نیست.داد نزن یونس. تحمل داد کشیدنت را ندارم به که پناه برم وقتی داد می زنی؟خداخافظ یونس. خیلی دلم برایت تنگ شده بود.
ادامه دارد...